A vida del labrador taba marcada pola luz del sol. De noite, a única luz da casa era el lume da lareira e, se era necesario, prendíase un candil d’aceite ou úa garabulla ou cádaba, rama d’uz seca que se colgaba nel paparote mantendo a laparada ben tempo. Estos sistemas alternaban con faroles de petróleo e lámparas de carburo. As velas de cera usáronse pouco nos ambientes domésticos, sendo el sou uso preferente el relixoso. Ás veces fabricábanse velas de sebo d’ovella pal uso de cadaldía.
A luz eléctrica empezóu a chegar á contornada na segunda década del siglo XX. El sou ritmo d’introducción foi mui lento y as máis das parroquias nun dispueron d’ela hasta mediaos dos anos 40, sendo algús os lugares que tuveron sin luz eléctrica hasta a década dos 80.
